Του Βασίλη ΠαπαβασιλείουΑληθεύει ότι σε χώρες με πρωθυπουργοκεντρικά καθεστώτα και με παράδοση συγκλονιστικά αυτοδύναμων κυβερνήσεων μπορεί να προκύπτει μια στις τόσες ένα κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας που ψηφίζεται από τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, καθίσταται νόμιμο αλλά παραμένει λιγότερο νομιμοποιημένο από αντίστοιχα μονοκομματικά σχήματα που διάγουν τον βίο τους με κοινοβουλευτική (μονοκομματική ως επί το πλείστον) πλειοψηφία μιας ψήφου;
Γιατί η μία ψήφος σε νομιμοποιεί απόλυτα - με όρους αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος πάντα - και δεν σε νομιμοποιούν ή σε νομιμοποιούν εν μέρει οι εκατόν είκοσι ή εκατόν τριάντα ψήφοι; Μήπως επειδή η μία κυβέρνηση «εξελέγη από τον λαό» και η άλλη όχι;
Κι από πότε, για το σύστημα που προαναφέραμε, υφίστανται κυβερνητικές και όχι βουλευτικές εκλογές; Είπαμε ότι διεθνώς η εκτελεστική (κυβερνητική) συνιστώσα του συστήματος έχει καθυποτάξει τη νομοθετική και ελεγκτική (κοινοβουλευτική), αλλά δεν πρέπει να τηρούνται και κάποια προσχήματα;
Επειδή δηλαδή η αείμνηστη μεταπολίτευση κατασκεύασε μια παράδοση «πανίσχυρων» μονοκομματικών κυβερνήσεων, βασισμένη σε κομματάρες και αρχηγάρες, που διέπρεψαν συνολικά οδηγώντας το καράβι στα βράχια, θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι στις εκλογές ψηφίζουμε αντιπροσώπους, που με τη δική τους ψήφο εγκρίνουν ή αποδοκιμάζουν μια κυβέρνηση; Αυτό τι είναι;
Στείρος φορμαλισμός; Ή μήπως ένα από τα μαθήματα που θα μας χρειαστούν την επόμενη μέρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου