ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ Δεν μπορώ να ξέρω αν και τι διαφορετικό περίμενε η Μέρκελ ως αποτέλεσμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας που προώθησε η απόφαση του συμβουλίου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά εκείνο που με βεβαιότητα ξέρω είναι πως ούτε αυτό που περίμεναν οι αγορές, αλλά ούτε κι αυτό που χρειάζονταν τα κράτη-μέλη της Ενωσης ήταν. Κατά συνέπεια, στην πραγματικότητα είμαστε εκεί που ήμασταν την περασμένη βδομάδα και το ζητούμενο ήταν και παραμένει αν και πότε θα καταλάβει η Γερμανίδα καγκελάριος ότι τα μεγάλα οράματα δεν υπηρετούνται με λογικές παιδονόμου αλλά εμπνευσμένου πολιτικού ηγέτη.
Παράλληλα, όμως, υπάρχει και άλλο ένα ζητούμενο, που είναι ανάλογης αν όχι και μεγαλύτερης σοβαρότητας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τα όρια αντοχής των λαών της Ευρώπης, που φυσικά δεν είναι ανεξάντλητα, όπως ενδεχομένως θέλουν να πιστεύουν η Μέρκελ και όσοι συμμερίζονται τις απόψεις της. Διότι εκείνο που ξεχνάνε ή δεν θέλουν να καταλάβουν είναι πως, για ν' αποδεχθεί και ν' αντέξει ένας λαός, οποιοσδήποτε λαός, τη λιτότητα, θα πρέπει να προσβλέπει σ' ένα καλύτερο αύριο. Κι αυτό η λογική της Μέρκελ δεν το προσφέρει.
Δεν αμφιβάλλω ότι σε ατομικό επίπεδο θα την κολακεύει το γεγονός ότι είναι σε θέση να επιβάλει τους όρους και τις απόψεις της στα άλλα κράτη-μέλη της Ενωσης. Αλλά επίσης δεν αμφιβάλλω ότι και η ίδια αντιλαμβάνεται ότι μόνο στέρεη δεν είναι μια συμμαχία η οποία στηρίζεται στην ισχύ του ενός και αγνοεί προκλητικά τις απόψεις και τις ανάγκες των άλλων. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η ισχύς αυτή θα καταρρεύσει. Συμμαχίες και συνεργασίες κρατών δεν στεριώνουν πάνω στην οικονομική ή άλλη δύναμη, αλλά μόνο πάνω στη συνεργασία, την αλληλοκατανόηση, τον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη.
Το μόνο ευοίωνο από όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό είναι ότι πληθαίνουν μέσα στην ίδια τη Γερμανία οι φωνές εκείνων που βλέπουν ότι η πολιτική και η πρακτική της Μέρκελ προσφέρουν ερείσματα σε πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που κάθε εχέφρων Γερμανός έχει καταδικάσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Οταν το «Spiegel» ανησυχεί για τον δρόμο που έχει πάρει η Μέρκελ, κανένας δεν επιτρέπεται ν' αγνοεί την ανησυχία αυτή.
bartzinopoulos@hotmail.com
Παράλληλα, όμως, υπάρχει και άλλο ένα ζητούμενο, που είναι ανάλογης αν όχι και μεγαλύτερης σοβαρότητας. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τα όρια αντοχής των λαών της Ευρώπης, που φυσικά δεν είναι ανεξάντλητα, όπως ενδεχομένως θέλουν να πιστεύουν η Μέρκελ και όσοι συμμερίζονται τις απόψεις της. Διότι εκείνο που ξεχνάνε ή δεν θέλουν να καταλάβουν είναι πως, για ν' αποδεχθεί και ν' αντέξει ένας λαός, οποιοσδήποτε λαός, τη λιτότητα, θα πρέπει να προσβλέπει σ' ένα καλύτερο αύριο. Κι αυτό η λογική της Μέρκελ δεν το προσφέρει.
Δεν αμφιβάλλω ότι σε ατομικό επίπεδο θα την κολακεύει το γεγονός ότι είναι σε θέση να επιβάλει τους όρους και τις απόψεις της στα άλλα κράτη-μέλη της Ενωσης. Αλλά επίσης δεν αμφιβάλλω ότι και η ίδια αντιλαμβάνεται ότι μόνο στέρεη δεν είναι μια συμμαχία η οποία στηρίζεται στην ισχύ του ενός και αγνοεί προκλητικά τις απόψεις και τις ανάγκες των άλλων. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, η ισχύς αυτή θα καταρρεύσει. Συμμαχίες και συνεργασίες κρατών δεν στεριώνουν πάνω στην οικονομική ή άλλη δύναμη, αλλά μόνο πάνω στη συνεργασία, την αλληλοκατανόηση, τον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη.
Το μόνο ευοίωνο από όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό είναι ότι πληθαίνουν μέσα στην ίδια τη Γερμανία οι φωνές εκείνων που βλέπουν ότι η πολιτική και η πρακτική της Μέρκελ προσφέρουν ερείσματα σε πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες που κάθε εχέφρων Γερμανός έχει καταδικάσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Οταν το «Spiegel» ανησυχεί για τον δρόμο που έχει πάρει η Μέρκελ, κανένας δεν επιτρέπεται ν' αγνοεί την ανησυχία αυτή.
bartzinopoulos@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου