Τι θα κάνουμε τώρα που λύγισε και ο Αντώνης;

Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου

Αυτό ήταν! Μια απαντοχή είχαμε κι εμείς οι ανά τη χώρα «ελληναράδες» ότι ο Αντώνης, το καμάρι μας, ο τελευταίος μη προσκυνημένος σε αυτή τη χώρα, δεν θα υπέγραφε τελικά το επαίσχυντο δηλωτήριο που του ζητούσαν οι άθλιοι κατοχικοί κατακτητές, αλλά φευ. Το υπέγραψε με την ουρά στα σκέλια. Κι εμείς, που τόσα και τόσα είχαμε επενδύσει πάνω του, που επιτέλους βρέθηκε ένας να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στη γερμανογαλλικη λαίλαπα, μείναμε τώρα χωρίς αρχηγό. Χωρίς μπροστάρη. Χωρίς οδηγητή! Ευτυχώς που παραμένει ακλόνητος, ο μικρός... Τσάβες των Βαλκανίων (τι λέω πάλι ο άνθρωπος...), ο αεικίνητος
αγωνιστής, ο άνθρωπος που θα ξεθεμελιώσει τον καπιταλισμό, ο δημοκράτης αντιφασίστας, αντιμνημονιακός, αντιμονοπωλιακός, αντί... γενικώς αντί... Αλέξης Τσίπρας!

Μείναμε χίλιοι δεκατρείς...

Είναι κι αυτό κάτι, διότι κάποιος πρέπει να ηγηθεί του αγώνα. Κάποιος πρέπει να συνεπάρει το πλήθος και να το οδηγήσει στον υπέρ πάντων αγώνα. Κι αφού κι ο αρχηγός Αντώνης εντάχθηκε χωρίς πολλές αντιρρήσεις στους λεγόμενους «πρόθυμους», άντε να κοιτάξουμε τι θα κάνουμε εμείς οι λίγοι που παραμένουμε όρθιοι: ο Γλέζος, ο Μίκης, ο καθηγητής Μπέης, διάφοροι μπαρουφοκαθηγητές των οικονομικών, ο Αλέξης, ο Φωτόπουλος και μερικοί άλλοι που μου διαφεύγουν τα ονόματά τους, αλλά... να... θυμήθηκα τώρα και τον καθηγητή συνταγματολόγο Κατρούγκαλο! Το ξέρω, είμαστε δυο, είμαστε τρεις, και άντε σου λέω εγώ να γίνουμε χίλιοι δεκατρείς, όμως δεν το βάζουμε κάτω. Στητοί απέναντι στους... νενέκους θα μείνουμε μέχρι το τέλος (αχ πόσο μου λείπει ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος αυτό τον καιρό...). Και θα νικήσουμε αδέρφια, μη σας μένει η παραμικρή αμφιβολία!

Σπάσιμο νεύρων με την υπογραφή

Ποιους θα νικήσουμε ακριβώς δεν ξέρω, αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι εμείς θα νικήσουμε έτσι γενικώς και αορίστως. Διότι η νίκη έχει σημασία. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Θα θυμάται κανείς ας πούμε, ύστερα από δυο ή τρεις μήνες, ότι ο Αντώνης μας έκανε τα νεύρα κρόσσια με το υπογράφω - δεν υπογράφω, υπέγραψα - δεν δέχομαι εκβιασμούς, επί σχεδόν έναν μήνα; Εγώ νομίζω πως όχι. Γιατί όταν υπάρχει τέτοια κρίση, και ο άλλος δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο, αν θα έχει δουλειά, αν θα έχει χρήματα να πληρώσει τις δόσεις, αν... αν... σιγά να μη θυμάται ότι ο Σαμαράς είναι αυτός που είναι, και... απειλεί να μας κυβερνήσει (τρομάρα του, και δική μας πρώτα και κύρια!). Θα έχει περάσει ένα σφουγγάρι στη συλλογική μνήμη, θα έχει κάνει ένα «σβουουου», κι αυτό είναι. Νάτο το παλικάρι, πεντακάθαρο, γυαλισμένο και παρφουμαρισμένο, πάει για πρωθυπουργός...

Πάει φουλ για πρωθυπουργός

Θα μου πεις, εδώ έγιναν άλλοι κι άλλοι πρωθυπουργοί σ' αυτή την έρμη πατρίδα, ο Σαμαράς σε μάρανε; Οχι, αλλά απλώς το λέω. Γιατί πίστευα κι εγώ ότι η κρίση θα μας κάνει πιο συνειδητοποιημένους, λιγότερο ενθουσιώδεις και περισσότερο ρεαλιστές, αλλά απ' ότι καταλαβαίνω, κάτι τέτοια μόνο εγώ τα πιστεύω και κανείς άλλος. Γιατί ο Ελληνας ζει απλώς αλλού. Σε άλλον πλανήτη, σε άλλη διάσταση. Πώς λέει ο Λιακόπουλος για τα «νεφελίμ» και τους «ελ» κι όλα αυτά τα υπερφυσικά; Ετσι ακριβώς. Ο Ελληνας πιστεύει, το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις άλλωστε, ότι όταν αναλάβει πρωθυπουργός ο Σαμαράς, όλα θα γίνουν όπως τα ξέραμε - το 2007, για να μη σου πω και πιο νωρίς, το 2004. Ζωή χαρισάμενη δηλαδή. Με τα ωραία του, τα κόλπα του, το εξοχικό, το σκάφος, την τζιπάρα, τις μηνιαίες διακοπές, τα μπουζούκια και τη χλίδα να τρέχει από παντού. Κι εκείνος κάνει ό,τι μπορεί για να μην του χαλάσει το όνειρο. Μην του σκάσει το συννεφάκι. Οχιιιιιι. Χαζός είναι; «Οταν θα γίνω πρωθυπουργός θα αποκαταστήσω τις συντάξεις και τους χαμηλούς μισθούς στα προ του Μνημονίου επίπεδα», λέει. Αυτός είναι ο άνθρωπός μας, απαντούν οι γερόντοι. Κι εμείς που ξέρουμε ότι τίποτε απ' αυτά δεν θα κάνει, τον ανεχόμαστε. Γιατί λοιπόν να μη γίνει και ο Σαμαράς πρωθυπουργός;

Επιμένουν νατον εκθέτουν!

Αν μάλιστα στο ΠΑΣΟΚ περάσει η «άποψη» Παπουτσή - Καρχιμάκη και «περιβάλλοντος» Γιώργου ότι ο Παπανδρέου είναι αυτός που πρέπει να οδηγήσει το Κόμμα στις εκλογές για να κριθεί από τον λαό (μεγαλύτερη ανοησία δεν έχω ακούσει, λες και ο λαός, αν ήθελε να μείνει ο Γιώργος πρωθυπουργός δεν θα έβγαινε στους δρόμους να του πει «μείνε» όταν ανακοίνωσε ότι παραιτείται), τότε βλέπω Σαμαρά πρωθυπουργό «με τα τσαρούχια», κατά πώς λέγαν παλιά οι παππούδες μας. Οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει τίποτε. Ζουν στον μικρόκοσμό τους και νομίζουν ότι ζουν στον πραγματικό κόσμο. Αλλά αυτοί καλά κάνουν. Τη μικρή τους εξουσία προσπαθούν να διασώσουν. Εκείνοι ομως που αγαπούν πραγματικά τον Γιώργο, που τον σκέφτονται και δεν θέλουν να τον βλέπουν να διασύρεται, πώς επιτρέπουν να τον άγουν και να τον φέρουν όσοι τον περιστοιχίζουν λειτουργώντας από πολιτική ιδιοτέλεια; Θα μου πεις, εκείνος δεν το καταλαβαίνει; Το καταλαβαίνει ασφαλώς, αλλά ξέρεις πως γίνεται με τους ηγέτες - ακούν ό,τι τους συμφέρει και ηχεί καλά στα αυτιά τους.

ΑΠΟ: